در این نوشتار کوتاه قصد نداریم به گزارش واقعه ی عظیم و عجیب

امتحان حضرت ابراهیم (علیه السلام) بپردازیم بلکه در صدد بیان چند نکته

ی اساسی از معارف اعتقادی و عرفانی اسلام هستیم و فرض ما آنست

که خواننده ی محترم تا حد قابل قبولی از آن واقعه ی بزرگ مطلع است.

در چندین سال اخیر نغمه ای گوشنواز ولی باطل ساز شده است که "بشر امروزی برخلاف بشر گذشته های دور و از

جمله بشر صدر اسلام به دنبال تکالیفی که بردوش وی قرار دارد نیست و در عوض در جستجوی حقوق و امتیازات

خود می باشد اصولا مسأله ی عبودیت در برابر خداوند سبحان مسأله ای است مرتبط با عصر برده داری! و روشن

است در این عصر که برده داری منسوخ شده است دیگر سخن گفتن از عبودیت پروردگار متعال جایی ندارد و نادرست

است" اگر کسی اندکی با پایه های عرفان اصیل اسلامی بلکه تا حدی با معانی قرآن مجید و روایات نورانی اهل بیت

نبوت (علیهم السلام) آشنا باشد اولا از این سخنان شگفت زده می شود و بعد بسیار غمگین که عده ای در بهترین

فرض بی اطلاع چگونه راه کمالات روحی انسانها را مسدود می کنند!؟ خداوند متعال در آیه پایانی سوره مبارکه طلاق

می فرماید: « اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَمِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ یَتَنَزَّلُ الْأَمْرُ بَیْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ

وَأَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَاطَ بِكُلِّ شَیْءٍ عِلْمًا »

حضرت آیت الله مکارم – دام ظله- در ترجمه این آیه می فرمایند" خداوند همان کسی است که هفت آسمان را

آفرید و از زمین نیز همانند آنها را فرمان او در میان آنها پیوسته فرود می آید تا بدانید خداوند بر هر چیز

تواناست و اینکه علم او به همه چیز احاطه دارد" واضح است که تفسیر این آیه مبارکه به ویژه معنای هفت

آسمان و همانندی خلقت زمین با آن نیازمند بحثهای دراز دامنی است ولی در هر حال نمی توان در یک مطلب تردید

روا داشت و آن اینکه طبق آیه شریفه هدف از تدبیر آسمان و زمین بلکه هدف از خلقت آنها معرفت الله بوده است

اینکه آدمی به قدرت و علم بیکران الهی عالم بشود حال این مطلب را در کنار آیه 56 سوره ذاریات قرار دهیم. که می

فرماید: و «ما خلقت الجن و الانس الالیعبدون» یعنی جن و انس را خلق نکردم مگر برای آنکه مرا عبادت کنند آری

هدف خلقت معرفت الله است  و این معرفت الله ربطی تنگاتنگ دارد با عبادت خداوند متعال.